-Carl ! dziewczynki zostały na górze !!
Buchh
-aaaaaa! - obudziłam się z krzykiem, a raczej obudziła mnie spadająca deska. Co się działo, wszystko w okół się paliło to musi być jakiś sen, -Alicja proszę obudź mnie bo to nie możliwe! -krzyknęłam cicho do siostry w nadziei że to naprawdę sen... w tej chwili do pokoju wpadł tato, był cały roztrzęsiony, jego twarz była cała osmolona, podbiegł do łóżka Alicji głośno coś krzykną, był to bardzo przeraźliwy krzyk, krzyk rozpaczy, podbiegł do mnie, chwycił mnie za pas, wybiegł ze mną na pole. Upadłam na zimną ziemię, zaraz po mnie z domu wypadła mama cała zapłakana, jęczała coś pod nosem, udało mi się tylko ustalić że było to coś w rodzaju "Alicja kochanie gdzie jesteś, Boże pomóż" Powoli zaczęło dochodzić do mnie to co się stało... Mój dom się pali, moja mała siostrzyczka zniknęła a ojciec jej szuka. To nie możliwe, to nie mogło przytrafić się mi, mojej "idealnej" rodzinie, to jakiś sen, bardzo głupi... Chwile po tym pod dom przyjechała straż pożarna, strażacy szybko wkroczyli do domu po jakimś czasie udało im się stopniowo opanować płomienie, Ojca zabrała karetka, miał silne obrażenia. Była ciepła noc, siedziałam razem z mamą ponakrywane kocami, nad nami stała pielęgniarka, czekałyśmy na coś, nie wiem, nie chciałam nic wiedzieć, nie chciałam wiedzieć co się stało, nie chciałam wiedzieć co teraz będzie chciałam tylko zaspać, i obudzić się rano z myślą że to był okropny sen,
-Ałł..-zasyczałam i złapałam się za rękę co jeszcze bardziej nasiliło ból. Siedziałam już w karetce, obok mnie siedziała roztrzęsiona mama, przytulała mnie, cały czas jęczała to samo. Obie byłyśmy w wielkim szoku. Czułam się jakby to miał być ostatni dzień w moim życiu.
***
Jakiś czas potem...
Pięknie, moje życie załamało się w jednej chwili, wciąż nie mogę w to uwierzyć, Mama została wypuszczona ze szpitala psychiatrycznego po 2 miesiącach, ciężko to zniosła, bardzo się zmieniła, na gorsze, teraz całkowicie jej coś odbiło, nie poznaje jej, Tato... zmarł... jego obrażenia były zbyt wielkie, tak bardzo pragną uratować życie swojej małej córeczki, na próżno, Alicje strażacy odnaleźli w łazience, była już nieżywa. Wszystko to co stało się tej nocy bardzo mnie dotknęło, choć minęło już tyle lat, trudno jest mi ułożyć sobie życie na nowo. Tak bardzo za nimi tęsknie... choć przez chwile chciałabym znów zobaczyć ich pełne radości twarze... Selena nie płacz ! nie teraz proszę... Wytrzymasz... jesteś dzielna !... ahh, mimowolnie po moim policzku spłynęła ciepła łza...
Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuń